lunes, 24 de octubre de 2016

Kaixo Maitea

Egunero kale barnetik zoaz, ixilpean, alde egin nahiean, eta aldatu nahiean. Zure ibilkera berezian ezkutatuta, noraezean, zerua ukitu nahiean. Ez duzu inor zutan fijatzerik nahi, bainan gahiegi eskatzen duzu, zu eder hori suntsiduraz beteriko zonaldean egonik, tristura amaigabe hori zerbait alaitzeko gai zarela ohartu zara. ¿polita ote? ala ematen du. Aurrera zoaz, baina zure begirada goxoa aldeetara zuzentzen da ``zer egin dezaket´´ behin eta berriz dabilen esaldia, zure barnean, eguneroko gordina duzu alboan, abandonoa. Lehen egon ezina sortzen zizun eta horri esker pertsona sentitzen zinen, orain ordea hori ere ez, badakizu nolabait zein den zure egin beharra, eta horretan zentratzen zara, azkenean laguntzen ari zara ¿ezta ala?

``Bai ori diote´´

Orduan zure nahia betetzen ari zarela esan genezake! Bai ondo!

Baina gauero etxera bueltatzen zarenean, eta beharrezko egin beharrak amaitu ostean denbora apur bat duzu, gauero. Eseri eta begiak itxi ondoren nor zaren konturatzeko erabiltzen duzu. Laguntzen ari naiz, jendeari, umeei, bizitzari. Baina..... ¿nork laguntzen dit niri? une horretan naigabeak besarkatzen zaitu barrutik, galduta sentiaraziz. Negar egingo zenduke gustura, baina txikitatik erakutsi dizute gizonek ez dutela negar egiten, dagoeneko hori ere ez duzu ulertzen, hain da handia duzun familiaren hutsa, amaren hutsa, aitaren hutsa, maitasun hutsa. Bapatean ohartzen zara nola eskuetatik barrena amorruak gain hartzen ari dizun. Begiak golpetik irekitzen dituzu, jeiki eta zerbait egitera zoaz, edozer ez pentsatzearren, eta ohera ez joatearren, naiz eta jakin urrengo eguna geroz eta gertuago dagoela, baliteke horrek berak ematea oheratzeko beldurra.

                                                                Muxu bat! Zure Maitea

sábado, 30 de julio de 2016

Juntos de la mano

Relato:

Personas, conocidos, amigos, familiares, --------, etc..... Nos rodeamos de tantísima gente, nos hace creer que somos importantes, populares, sentir que somos algo dentro de la esfera milagrosa, en la vida.

Apoyos y amistades, nuevas o las que siempre nos acompañaron. A veces llegan inesperadamente, se cruzan en tu camino, y de una forma u otra dejan huella. Te marcan e influyen en tus sentimientos, repito de una forma u otra......

Ríes, juegas, piensas, lloras, amas. Toda reacción personal, siempre es provocada por alguien, alguien que quieres o alguien que detestas. Pero piensa, esa(s) persona(s) es/son alguien en tu vida. Y te das cuenta, y lo confirmas, y te gusta o tal vez no.

Piensas, mas y mas.....

Lo que soy, lo que es. Real o no. El sentimiento hacia.........

Me habré equivocado? Seria normal, todo puede ser normal. Entonces llegan las dudas, las demostraciones que traen tantos prejuicios. Errores.

Propongo una situación:
Estamos en un grupo que estaba unido, hasta que por una causa, conocida o desconocida, se separa, quedando, una persona por un lado y el resto(ponle un numero) por el otro. Generalizando la mayoría de las personas que tengan un orgullo mínimo, optarían por el grupo, así dejando la persona donde estaba (sol@).

Y en cuanto generalizo, también entro yo. Para TODOS es mas fácil decidir si por una mayoría, nos sentimos agrupados, superiores. Mas fuertes, tal vez. Y nos hace felices.

¿nos hace felices?

Una temporada si. ¿pero durara para siempre? Felicidades si ha sido así! Seguro que aquella persona que se quedo solo, habrá encontrado su lugar.

Y tachan! Un final feliz para todos.

Pero una decisión, no siempre es la correcta. Aunque a primera vista lo parezca. Puede que o, y tarde o temprano lo sabrás, si elegiste bien. Y si no es así, tienes trabajo. Busca como resolver por favor! no uses la vía fácil y no dejes pasar.

Hablo desde mi experiencia, yo fui una de las personas que se decanto por el grupo. Yo deje de lado aquella persona. Yo me engañe a mi misma, de que había hecho lo correcto. Yo me di cuenta de mi error.
Me di cuenta de que nunca es demasiado tarde para solucionarlo, solo se necesita algo de valor.

Y yo misma reconstruí lo que antes derribamos.


Y hoy es el día en el que aquella persona y yo, de una forma o de otra, vamos juntos de la mano.




 

 

viernes, 4 de marzo de 2016

Esa sensación llamada "amor"

Cada dia, cada noche, mientras mas pasa el tiempo, mas te imagino, mas te sueño, mas te extraño. Puede que antes fuera una niña. Pero el tiempo se ha vuelto esencial para mi.

Me di cuenta de lo que siento por ti, rodeada de distancia y e inocencia, pero no me imagino otra cosa que a ti y a mi.

Ahora si siendo sincera. Hace un tiempo estoy indecisa, como a falta de algo para dar el paso, confianza tal vez ....seguramente, pero aunque quiera hacerme creer lo contrario, esa falta de confianza es hacia mi misma.

El miedo al desprecio, al rechazo....nos hace frenar. El miedo a la gente o a ti misma. Dejando de lado los verdaderos sentimientos esos que nos acompañan solamente cuando estamos a solas, en los sueños.

Y te abrazo y te beso, con temor a despertarme. Te siento y te toco cada noche, hasta llegar el amanecer.

Pero siempre te pierdo, aunque me duela en el alma. Pero por ahora no he encontrado una solucion distinta.

Cada novela, con un final feliz me hace llorar pensando en ti. Y soñando despiertam que algun dia sea asi.

Pero sintiendome cobarde. No me animo a hablar de ti.

lunes, 2 de noviembre de 2015

Say Something

Di algo, estoy renunciando a ti
Voy a ser el indicado
Si quieres que lo sea
A cualquier parte te hubiera seguido...
Di algo, estoy renunciando a ti

Y yo...
Me siento tan insignificante
Todo estaba por encina de mi cabeza
Y no sabia nada en absoluto

Y yo... 
Voy a tropezar y caer
Todavía estoy aprendiendo a amar
Apenas comenzando a gatear


Y yo...
Me tragare mi orgullo
Eres el único al que amo
Y te estoy diciendo `adiós´

Di algo, estoy renunciando a ti
Lamento que no pueda tenerte
A cualquier parte te hubiera seguido...
Di algo, estoy renunciando a ti

Di algo, estoy renunciando a ti



Say Something








lunes, 28 de septiembre de 2015

Negua joan da ta

Gaur nire sentimentu guztiak orri onetan nahiko nituzke gorde edo adierazi, ez naiz ondo sentitzen orain nire buruarekin. Egun haueten shock egoera batean murgildua egon naizela sentitzen dut. 

Larunbat gaua paregabea izan zen eta ez dut inolaz ere ahaztu nahi. Elkar ukitu elkar sentitu eta elkar usaindu genuan, egia esan oso sentimendu bereziak izan ninduen momentu orietan, irrifarra ezin nuen ezkutatu, baina gaua zen eta gauzak asko aldatzen dira gauetik egunera, arginasunataz aparte. Gauez egia errazago irtetzen da. 

Urrengo egunean eduki nuen jokaerarekin ez nago gustura, alde batera utzi nizula sentitzen dut.

Neure buruarekin ez nuen konfidantzarik. Egun hauetan influentziak eduki ditut beste pertsonen aldetik, eta nahi ala ez orrek beldurra sortu dit.

Baina oran nire buruari esan diot ¿zer sentitzen duzu benetan?

Batzuetan lotsatia izan ahal naiz, eta orrek benetan nahi dudan gauzak egitera mugatzen dit, gero damua ekarriz. 

Momentu honetan begiak itxi ditut, arnasa sakon hartu eta zure usaina bueltatu da. Ondoren lasaitasunez egia esaten dut: zu obeto ezagutzen jarraitzea gustatuko litzaidake. Nor daki zer gertatuko den..... baina aurrera jarraitu behar da beti.

Baten bati esan nion, ez zinela nire interesekoa, eta damutzen naiz, besteen zer esanari begira nengoelako momento orretan. Eta barkamena esatzen dizut momento batzuetan hotz egon banaiz. Arraro sentitzen nintzen, nai ezin bat nuen barruan, nire benetako sentimenduak estaliz. Eta zitzaidan beste jarrerarik ateratzen.

Orain galdera bakarra da ea, gai izango naizen mezu hau zure gana iristeko.

Egiazko orri onetan. Muxu bat!

 

martes, 1 de septiembre de 2015

Amate y vive la vida.

El sonido de una melodia, se adentra en el oido...... sin detalles, desconocida o no, y te revoluciona integramente, si estas en un momento tenso, impaciente, esa simple melodia a volumen baja tiene tanto poder que al menos te desconecta tres minutos, y si te dejas llevar mucho mas.

Todo cambia y el positivismo, llega, la confianza...... todo te lleva a estar en otra situacion, anque sigas sentad@ en la misma silla.

Aquello que estaba olvidado vuelve y te hace confiar, en ti, en los de mas, en lo que te rodea, en el universo.
Solo una melodia, puede cambiar tantas cosas. 
Admiras cuando lo descubres, cuando lo vives. 

Y aunque haya terminado, sigue, en tu mente, en tus manos.

Al parecer te ha ayudado a desconectar, pero......
Te ha conectado mas que nunca, a ti mismo, a tu interior, a todo lo real que te rodea, siente.


Amate y vive la vida.


                                                                          Sin miedo

sábado, 16 de mayo de 2015

Team Señoritas!!
En el concurso de Coreos Batidos Puleva.

Visualiza el video, y ayudanos a ganar!!!


                                                                                                         Graciassss